Znaczenie Karate Kyokushin

Karate jest sztuką walki, a dla wielu ludzi sposobem na życie. Jego celem jest rozwój poprzez fizyczny i duchowy trening. Cel ten jest wspólny także dla Judo, Kendo, Aikido, ceremonii picia herbaty, kaligrafii oraz sztuki układania kwiatów. Prawdą jest również to, że Karate poprzez trening fizyczny i duchowy czyni niemożliwe możliwym, nawet w przypadku nieuzbrojonej osoby, pomaga też w dążeniu do celu. Oczywiście tak ciężki trening fizyczny wiąże się również z wymagającym treningiem psychologicznym. Karate jest sposobem na zjednoczenie ciała i ducha, poszerza horyzonty a zarazem dodaje ludzkiemu życiu głębi.

"Karate" powstało z połączenia 2 japońskich słów, "Kara" znaczącego pusty i otwarty oraz "Te" – ręka, jest zatem używane do opisania stylu walki bez broni. Jednak Karate nie zawsze zawierało w sobie znaczenie pustych rąk. Powszechnie przyjmuje się, że karate wywodzi się z Indii (525 r.n.e.). Zapoczątkowanie tej sztuki przypisuje się buddyjskiemu mnichowi zwanemu Daruma Taishi, znanego także jako Bohdidharma, który był trzecim dzieckiem króla i wyjątkowo utalentowanym studentem Zen. Daruma studiował techniki ataku zwierząt i insektów, obserwował działanie sił natury. Poprzez połączenie wyników swoich obserwacji ze specjalną techniką oddychania, stworzył podstawy legendarnego systemu walki bez broni oraz wewnętrznej koncentracji. Daruma założył w prowincji Honan w Chinach świątynię Shao-Lin i w tym klasztorze nauczał innych mnichów swojego wyjątkowego stylu walki.

System rozwinięty w świątyni stopniowo rozpowszechniał się w Azji, rozprzestrzeniając się na Okinawę, Koreę i Mongolię. Około 1130 r., elementy tego systemu zostały włączone do podstawowych dyscyplin wojskowych odizolowanej wówczas geograficznie i kulturalnie Japonii. Azjatyckie sztuki walki tradycyjnie były nauczane i doskonalone w tajemnicy, jako że ich praktykowanie było w różnych regionach rutynowo zakazane. W wyniku tego rozwinęło się wiele regionalnych i rodowych stylów i szkół. Jednym z nich było okinawskie Kempo. Około 1901, Kempo było nauczane na Okinawie już otwarcie. W 1916, zostało zaprezentowane w Japonii przez mistrza Gichina Funakoshiego. Wtedy, już pod nazwą Karate praktyczne zastosowania systemu zostały udoskonalone i połączone z bazującą na Zen japońską filozofią. Popularność Karate jako sztuki walki i sportu szybko rosła w Japonii, przyczyniając się do rozwoju różnych systemów i szkół.

Kyokushin Karate jest dyscypliną, w której trenujący mogą znaleźć wskazówki wspomagające ich rozwój duchowy i poznanie samego siebie. Co ważniejsze, jest to również sztuka walki, która obejmuje filozoficzne rozważania o życiu i śmierci, walce i przetrwaniu. Jest to praktyczna forma samoobrony, kładąca nacisk (zwłaszcza w początkowych etapach) na kopnięcia, uderzenia, bloki i ruchy ciała. Jest to intensywna aktywność fizyczna, która bezpośrednio, korzystnie wpływa na kondycję psychiczną.

"Kyokushinkaikan" składa się z 4 japońskich słów:

Japońskie Słowo	Symbol	Znaczenie
KYOKU		Ostateczny, podstawowy
SHIN		Prawda, realność
KAI		Spotykać, przyłączać, stowarzyszać się
KAN		Świątynia, sanktuarium, szkoła

Międzynarodowo uznanym symbolem Kyokushin Karate jest Kanku

Znak Kanku pochodzi z kata Kanku Dai. W tym kata ręce wnoszą się ku niebu, do pozycji, w której palce dłoni łączą się. Na znaku palce umieszczone zostały jako punkty oznaczające szczyty. Szersze części odpowiadające nadgarstkom oznaczają siłę. Część środkowa oznacza nieskończoność. Koło scalające te wszystkie części oznacza ciągłość i ruch okrężny. To właśnie zastosowanie ruchu po okręgu w wykonaniu technik wyróżnia Kyokushin Karate od tradycyjnych styli Karate, które polegają na ruchu po prostej.

Kyokushin Karate charakteryzuje się poprzez wysokie wymagania stawiane ćwiczącym: ciężkie treningi, utrzymywanie formy, rzeczywisty kontakt podczas sparingów. Kyokushin karate-ka uważa, że ten kontakt jest konieczny, żeby w pełni docenić siłę ludzkiego ciała i ducha, i żeby przygotować się do prawdziwej konfrontacji.